Queer UW i Ośrodek Kultury Francuskiej mają zaszczyt zaprosić na spotkanie z Frédériciem Martelem i prof. Ireneuszem Krzemińskim. Seminarium „Tożsamości LGBT. Wyzwania polskie, doświadczenia francuskie” odbędzie się w czwartek 15 marca o godzinie 16:00 w sali 316 w Bibliotece Uniwersyteckiej w Warszawie (ul. Dobra 56/66).
Frédéric Martel to pisarz, doktor socjologii oraz dziennikarz rozgłośni France Culture. Kieruje kulturalnym portalem internetowym nonfiction.fr. Autor książek: Różowe i czarne: homoseksualiści we Francji od 1968 r. (wyd. Seuil, 1996) oraz Długi Marsz gejów (wyd. Gallimard, 2002).
Badacz i aktywista po raz pierwszy odwiedzi Polskę. Korzystając z tej okazji, zaprosiliśmy go do udziału w dwóch spotkaniach.
Tożsamości LGBT. Wyzwania polskie, doświadczenia francuskie
data: 15 marca 2012, czwartek, godz. 16:00
miejsce: BUW, sala 316 (ul. Dobra 56/66)
udział biorą: Frédéric Martel i Ireneusz Krzemiński
moderator: Jej Perfekcyjność (Queer UW)
Francja była pierwszym krajem na świecie, który zalegalizował kontakty homoseksualne – już w 1791 roku. Od 1999 roku istnieją uznawane przez władze państwa związki partnerskie (tzw. PACS). Od 2004 r. adopcja dzieci przez osoby homoseksualne jest możliwa. Mamy jednak do czynienia z pewnym paradoksem: prawo zezwala na adopcję osobom homoseksualnym żyjącym samotnie, ale nie osobom w związku partnerskim z osobą tej samej płci. Zmiany, jakie zaszły we Francji uzależnione były w dużym stopniu od epidemii HIV/AIDS i świadomości społecznej co do zagrożeń, jakie się z nimi wiążą.
Polska znajduje się w zupełnie innej sytuacji. Od 1997 roku formalnie wykluczono możliwość zawierania małżeństw jednopłciowych. Pewne korzystne zmiany nastąpiły w związku z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej i harmonizacją polskiego prawa z prawem unijnym. HIV/AIDS zdają się nie istnieć w świadomości Polaków, a akcje społeczne prawie w ogóle nie poruszają tego tematu.
Dlaczego tak się stało? Jak doszło do tego, że ruchy LGBT we Francji używają zupełnie innych argumentów niż takie same ruchy w Polsce? Jak w ogóle zdefiniować można strategie tożsamościowe przyjmowane przez aktywistów ruchów gejowsko-lesbijskich w tych krajach? Czy jakiekolwiek doświadczenia Francji mogą być przełożone na grunt Polski? A może wprost przeciwnie, to Francuz(k)i mogą nauczyć się mogą czegoś w związku z odmienną sytuacją społeczną w Polsce?
Tłumaczenie symultaniczne, wstęp wolny.
